Explore the vast range of titles available.

To investigate the frequency of vitamin D deficiency in relation to demographics, clinical diagnosis, season of measurement and laboratory parameters in adult out-patients. Descriptive, retrospective study concerning evaluation of the initial 25-hydroxyvitamin D (25(OH)D) levels determined at admission in relation to demographics, clinical diagnosis, season of measurement and laboratory parameters. 25(OH)D levels ,20 ng/ml were classified as deficiency, 20–30 ng/ml as insufficiency and .30 ng/ml as sufficiency. Out-patient clinics at a tertiary care centre. A total of 2488 adult patients (mean age: 53?3 (SD 15?2) years; 85?2% were females) admitted to out-patient clinics at Baskent University Istanbul Hospital were included. Mean level of 25(OH)D in the overall population was 17?4 (SD 11?5) ng/ml while insufficiency and deficiency were evident in 24% and 66% of patients, respectively. Mean 25(OH)D levels in males .45 years old were higher than in their female counterparts (19?4 (SD 11?3) ng/ml v. 17?8 (SD 12?2) ng/ml; P,0?05). Mean 25(OH)D levels obtained in summer (18?6 (SD 11?1) ng/ml) and autumn (23?3 (SD 13?6) ng/ml) were significantly higher than levels in spring (16?1 (SD 10?3) ng/ml) and winter (14?6 (SD 10?2) ng/ml; P,0?01). Mean 25(OH)D levels were determined to be significantly lower in obese patients compared with non-obese patients (15?6 (SD 10?4) ng/ml v. 17?6 (SD 11?6) ng/ml; P,0?05). Levels of 25(OH)D were significantly negatively correlated with serum parathyroid hormone levels (r520?194; P,0?001) while significantly positively correlated with phosphorus (r50?059; P,0?01) and HDL cholesterol (r50?070; P,0?01) levels. Our findings indicate that vitamin D deficiency is very common among out-patients in Turkey, regardless of gender and age, especially among obese people and during winter and spring.

It has been known that vitamin D has some immunomodulatory effects and in autoimmune thyroid diseases, vitamin D deficiency was more prevalent. In this study, our aim was to investigate the relationship between thyroid autoantibodies and vitamin D. Group 1 and 2 consisted of 254 and 27 newly diagnosed Hashimoto's thyroiditis (HT) and Graves' disease (GD) cases, respectively; age-matched 124 healthy subjects were enrolled as controls (group 3). All subjects (n = 405) were evaluated for 25OHD and thyroid autoantibody [anti-thyroid peroxidase (anti-TPO) and anti-thyroglobulin (anti-tg)] levels. Group 2 and group 1 patients had lower 25OHD levels than group 3 subjects 14.9 ±8.6 ng/ml, 19.4 ±10.1 ng/ml and 22.5 ±15.4 ng/ml, respectively (p < 0.001). Serum 25OHD levels inversely correlated with anti-tg (r = -0.136, p = 0.025), anti-TPO (r = -0.176, p = 0.003) and parathormone (PTH) (r = -0.240, p < 0.001). Group 2 patients had higher anti-tg and anti-TPO levels than group 1 and 3 (p < 0.001). In this study, we found that patients with autoimmune thyroid disease (AITD) present with lower vitamin D levels and GD patients have higher prevalence. Since we found an inverse correlation between vitamin D levels and thyroid antibody levels, we may suggest that vitamin D deficiency is one of the potential factors in pathogenesis of autoimmune thyroid disorders.

ABSTRACT Purpose: Bullous pemphigoid is an autoimmune blistering disorder that commonly develops in elderly subjects who are prone to an increased risk of mortality and morbidity. Although a few cases of dipeptidyl peptidase-4 inhibitors have been reported earlier, the etiology of bullous pemphigoid is not entirely clear. Case Report 1: An 81-years-old man presented with bullous pemphigoid after 28 months of treatment with repaglinide, vildagliptin, and metformin. Since his skin lesions were not improving with topical treatment of clobetasol propionate 0.05% ointment, so then he was started on methylprednisolone and azathioprine; however, the skin lesions sustained even then. Remission was achieved only after the withdrawal of vildagliptin. Case Report 2: A 64-years old man who was on insulin glargine, insulin aspart, and vildagliptin for 12 months, presented with BP of skin and laryngeal mucosa. The skin lesions were resolved after discontinuation of vildagliptin, but the laryngeal involvement continued to exist. Methylprednisolone and azathioprine treatment, for mucosal lesions, were started and continued for six months. Conclusion: Only a few cases of gliptin induced bullous pemphigoid are present in the literature. One of our cases is the first to demonstrate the latest onset of vildagliptin associated skin reactions while the other case is the first to demonstrate vildagliptin associated mucosal involvement. The exact mechanism of these reactions is unknown, however, it is proposed that it could be caused by modified immune responses. Our cases support the finding that there is a risk of bullous pemphigoid development in patients exposed to vildagliptin. Therefore, it is important to be aware of this risk and stop the vildagliptin treatment in such patients.

The purpose of this study was to investigate whether negative effects of methotrexate (mtx) on blood homocysteine (hmc) levels can be prevented with the replacement of folic acid. 42 female patients with rheumatoid arthritis (RA) were studied. Patients were separated into two groups according to their treatment status with mtx (group I: 27 patients taking mtx and folic acid; group II: 15 patients not using mtx). The level of hmc was found to be 6.3+/-2.4 micromol/l in group I and 7.87+/-3.2 micromol/l in group II (p>0.05). Folic acid levels of group I and II were found to be 21.3+/-15.9 ng/ml and 8.41+/-2.86 ng/ml respectively (p<0.001). There was a statistically-significant correlation between age and hmc levels (r=0.386, p=0.012). Negative statistically-significant correlations were observed between folic acid and hmc levels. The effects of mtx on hmc can be prevented with the replacement of folic acid.

Amaç: Hiperglisemi hastane mortalite ve morbiditesini etkileyen faktörlerden birisidir. Yatan hastaların yaklaşık yarısında hiperglisemi varlığının ilk kez tespit edildiği rapor edilmiştir. Bu çalışmanın amacı, Marmara Üniversitesi Hastanesi’nde yatan hastalarda yattıkları ve taburcu oldukları dönemlerde hiperglisemi sıklığının ve hipergliseminin yatış süresi ile ilişkisinin belirlenmesidir. Hastalar ve Yöntem: Çalışmaya, Şubat-Temmuz 2007 tarihleri arasında Marmara Üniversitesi Hastanesi kliniklerinde 24 saatten uzun sureli yatan 1971 erişkin hasta dahil edilmiştir. Hastaların yattıkları ve taburcu oldukları günlerde kan şekerleri, kapiller kandan glukometre ile ölçülmüştür. Glukometre ile ölçülen açlık kan şekeri 126 mg/dL veya tokluk kan şekeri 200 mg /dLüzerinde bulunan hastaların damarlarından alınan kan örneklerinde kan şekeri ölçümleri laboratuvarda yapılmıştır. Hastaların diyabet öyküleri ve yatış süreleri kaydedilmiştir. Bulgular: Hastaların %23.8’inde bilinen diyabet (Grup 1), % 12.3’ ünde yeni tanılı diyabet (Grup 2) saptanmıştır. Grup 1 en sık Koroner Yoğun Bakım Ünitesi’nde (%80) ve en seyrek Beyin Cerrahisi Servisi’nde (% 5.8) görülürken, Grup 2’nin sıklığı en yüksek Göz Servisi hastalarında (%25), en düşük ise Fizik Tedavi Servisi hastalarındadır (%2.7). Grup 1’de yatış ve çıkış sırasında kan şekeri değerleri sırası ile cerrahi bölümlerde diyabet olan ve olmayanlarda (157.6 ± 49.0 vs 151.0 ± 60.0, p>0.05) (114.4 ± 37.7 vs 111.8 ± 26.6, p>0.05), dahili bölümlerde diyabet olan (173.9 ± 89.5 vs 155.6 ± 43.4, p>0.05) ve olmayanlarda (110.7 ± 38.3 vs 111.9 ± 28.0, p>0.05) olarak bulunmuştur. Diyabetik hastaların yatış süresi (14.1±19 gün) diyabetik olmayanlara (7.5±13 gün) göre daha uzundur (p<0.001). Sonuç: Hastanede yatan hastalarda hiperglisemi sıklığı %36.1 olup, bunların yaklaşık 1/3’ü yeni tanılı diyabettir. Diyabetik hastaların yatış süresi daha uzundur.

Son yıllarda elde edilen veriler vitamin D reseptörünün vücuttaki pek çok dokuda mevcut olduğunu ve vitamin D'nin kemik metabolizmasının yanı sıra hematopoetik ve kardiovasküler sistem üzerine de etkileri olduğunu ortaya koymuştur. Vitamin D eksikliği tüm toplumlarda oldukça yaygın olarak görülmektedir. Vitamin D eksikliğine bağlı gelişen problemlerin artışı nedeniyle son dönemde çalışmalar bu konu üzerinde yoğunlaşmıştır. Literatürdeki verilere dayanarak vitamin D eksikliğinin ateroskleroz için bir risk faktörü olabileceği yaygın olarak düşünülmektedir, ama bunu hangi yolla gerçekleştirdiği bilinmemektedir. Vitamin D'nin endotel üzerindeki etkisi PTH'daki değişime, inflamasyona, oksidatif strese, adiponektin düzeyinde değişime veya kilo artışı sonucu enerji metabolizınasında meydana gelen değişikliklere bağlı olabilir. Bu çalışmada amacımız; vitamin D eksikliği olan kişilerde vitamin D replasman tedavisinin insülin duyarlılığı, endotel fonksiyonu, inflamasyon ve oksidatif stres belirteçleri üzerine olan etkilerini araştırmak ve olası mekanizmalan ortaya koymaktır. Ocak 2006 — Mayıs 2006 tarihleri arasında polikliniğimize başvuran ve yaş ortalamaları 22.8 ± 2.5 arasında değişen toplam 73 (K / E:48 / 25) gönüllünün planım 25(OH)2D3 düzeyleri ölçüldü. Nama 25(OH)2D3 düzeyi < 25 nmol/L ise eksiklik, 25 ile 50 nmol/L arası ise yetersizlik, 50 nmol/L üzerinde ise normal olarak kabul edildi. Çalışmaya 25(OH)2D3 eksikliği olan 23 kişi tedavi öncesi grup ve normal olan 23 kişi kontrol grubu olarak alındı. Çalışmaya katılan kişilerin demografik veriled ölçüldü ve 8 saat gece açlığını takiben ön koldan akıma bağlı dilatasyon yöntemi ile endotel fonksiyonu değerlendirildikten sonra biyokimyasal parametreler bakıtmak üzere kan örnekleri alındı. 75gr OGTT yapıldı. Daha sonra D vitamin' eksikliği olan gruba 3 ay boyunca her ay 300.000 IU dozunda i.m. depo vitamin D3 replasman tedavisi verildi. OçOncü ayın sonunda tedavi almış olan kişilerde aynı parametreler tekrar değerlendirildi. Insülin direnci HOMA-IR formulü ile, duyarlılık indeksi ise trapezoid kuralına göre hesaplandı. Sonuçta akıma bağlı dilatasyon olarak ölçülen endotel fonksiyonu vitamin D eksikliği olan grupta (% 7.0 t 3.2) kontrollerle (% 11.2 ± 5.2) kıyaslandığında anlamlı olarak düşüktü (p:0.001) ve replasman tedavisi sonrasında anlamlı artış gözlendi (% 10.4 t 3.3; p:0.002). Lipid peroksidasyon göstergesi olan TBARs değerleri vitamin D eksikliği olanlarda 4.7 t 1.7 ng/mg MDA, kontrol grubunda 3.8 t 0.8 ng/mg MDA bulundu ve aralarında istatistiki anlam gözlenmedi. Ancak tedavi sonrasında bakılan TBARs değerlerinde(2.9 t 0.7 ng/mg MDA) tedavi öncesi ve kontrol grubuna göre anlamlı şekilde düşme gözlendi (p<0.0001 ve p<0.05). Serum leptin düzeyi vitamin D eksikliği olan grupta tedavi öncesinde 254.6 ± 108.3 pg/ml, kontrol grubunda 449 t 148 pg/ml bulundu ve iki grup arasında anlamlı fark mevcuttu (p<0.001). Tedavi sonrasında leptin düzeyleri 502 t 240.7 pg/ml bulundu ve tedavi öncesi ile karşılaştırıldığında anlamlı olarak yüksek izlendi (p<0.001). Diğer parametreler açısından gruplar arasında anlamlı fark gözlenmedi. Bu çalışmanın sonucunda vitamin D eksikliğinin endotel fonksiyonu ile ilişkili olduğu gösterilmiştir. Vitamin D eksikliği olan kişilere replasman tedavisi verildiğinde endotel fonksiyonu düzelmektedir. Vitamin D replasmanının oksidatif stres ve lipid peroksidasyonu üzerindeki olumlu etkileri sonucu endotel fonksiyonunda iyileşmeye neden olduğu sonucuna varılmıştır. Vitamin D düzeylerinin düşük olduğu kış aylarında kardiyovasküler hastalıkların görülme sıldığındaki artışın nedeni vitamin D eksikliğine bağlı endotel disfonksiyonu olabilir. Bu nedenle aterosklerotik hastalık riski yüksek olan veya kronik inilamatuar hastalığı olan kişilerde kış ayları boyunca vitamin D replasmanı verilmesi araştırmaya değer bir konudur.

Background Hepatic stellate cells, the main mediators in the pathogenesis of fibrosis, are triggered by free radicals and produce collagen. Melatonin is a powerful physiologic scavenger of hydroxyl radicals. It is also involved in the inhibitory regulation of the collagen content in tissue. There is no effective treatment available for liver fibrosis. Our objective was to evaluate the effects of melatonin on liver fibrosis induced by bile-duct ligation (BDL) in rats. Methods We divided male Wistar rats ( n = 32) into 4 groups. Two groups received BDL and 2 groups received sham operations. One of the BDL groups and one of the sham groups were administered melatonin (100 mg/kg/day via intraperitoneal injection), and the controls were given vehicle only. After 1 month, we biochemically evaluated the changes in hepatic fibrosis by measuring tissue collagen levels and histopathologic examination. We evaluated the levels of malondialdehyde (MDA), glutathione (GSH), luminal and lucigenin in tissue homogenates, and we studied proinflammatory cytokines in serum using commercially available kits. Results Bile-duct ligation caused hepatic fibrotic changes, whereas melatonin suppressed these changes in 5 of 8 rats ( p < 0.001). Bile-duct ligation resulted in increased collagen, MDA, luminal and lucigenin levels and decreased GSH levels, whereas melatonin reversed these effects. Conclusion We found that melatonin functions as an effective fibrosuppressant and antioxidant, and the results suggest that it can be used as a therapeutic option.