Explore the vast range of titles available.

If Islam continues to evoke skepticism, as it has done most intensely since 9/11, then it stands to reason that its tenets and education are viewed with equal mistrust, and as will be highlighted in this special issue, equal misunderstanding. The intention of this special edition is neither to counter the accusations Islam stands accused of, nor to offer solutions to the myriad challenges facing Muslims in majority and minority Muslim countries. As will be evidenced in the diverse offering of this compilation, the intention is to offer a different perspective, an opportunity, perhaps, to glance at both the tensions and the possibilities that Islam and Muslims have to offer not to only others, but, perhaps, more importantly, to themselves. As such, in many instances the edition, while attempting to encompass as broad a spectrum as possible in terms of multiplicity of religiosity and lived experiences of Muslims and Muslim society, is at once also a critical refection on what Muslims themselves often neglect. This means, that perhaps the tensions inherent in Islam are not so much externally constructed, as they are shaped by the reluctance of some Muslims to critically engage with their own Muslimness and way of being.

Şüphesiz Ebû Hanîfe yaklaşık (öl. 150/767) on üç asırdan beri İslam düşüncesinin gelişimini etkileyen en önemli öznelerden biridir. Sadece İslam hukukuna değil; bununla birlikte temelde doktrine yaptığı esaslı katkılarla o, bugün de İslam coğrafyasında çok geniş bir çevreyi etkilemeye devam etmektedir. Hatta bu etki dinin bu salt teorik ve pratik boyutlarının ötesinde toplumların iktisattan hukuka, eğitimden sağlığa bütün gündelik hayatlarına nüfuz eden bir derinlik yaratacak kadar çekici olmuştur. Esasen Ebû Hanîfe’nin dinî bir felsefe ve metot bağlamında sistemleştirdiği İslam yorumu, daha ilk zamandan beri farklı İslamî paradigmalar altında hararetli bir tartışma ve değerlendirmenin konusu yapılmıştır. Bugün konu İslam dünyasında her bakımdan artan gerilimlere paralel olarak farklı bir boyut daha kazanmıştır. Örgütlü din bağlamında her zaman kendisine gösterilen ilgi bir tarafa Ebû Hanîfe uzun bir zaman diliminde bir taraftan Arap din ve siyaset tavrına tepkinin bir aracı yapılmışken diğer taraftan bugün de modernleşme bağlamındaki çatışma, uyum ve uyumsuzlukların nesnesi yapılmıştır. Aynı zamanda ilgili literatür yorumcuların epistemolojik çevrelerine göre doğal olarak farklı Ebû Hanîfe tasavvurları inşa etmiştir. Dolayısıyla konu bugün gerek Ebû Hanîfe’nin kişiliği, tarihsel şartları, dinsel otoritesi, örgütlü din içindeki yeri ve gerekse gelişen yeni bilimsel paradigmalar bakımından oldukça karmaşık ve sorunlu bir noktaya gelmiştir. Araştırma Ebû Hanîfe üzerine 2000 ile 2020 yılları arasında yapılan Türkiye ölçekli çalışmalarla sınırlandırılmıştır. Araştırma bu çalışmaların Ebû Hanîfe’yi neredeyse tamamen sosyolojik ve tarihi kişiliğinden kopuk ele alarak kuramsal bir sorunla karşı karşıya bıraktığı varsayımından yola çıkmıştır. Çalışmada söz konusu literatürün kuramsal bir analizi yapılmış ve alandaki çalışmalar için teorik bir öneride bulunulmuştur. Araştırma ile Ebû Hanîfe literatürüne kuramsal bir katkı sunmak hedeflenmiştir. Bu amaçla söz konusu yılları kapsayan kitap, makale ve sempozyum bildirileri taranarak bu çalışmaların genel kuramsal görünümü anlaşılmaya çalışılmıştır. Bu çerçevede çalışmalarda yaygın bir şekilde kendisini gösteren bazı anlam paketleri belirlenmiş ve böylece araştırmada problematize edilen olgunun öz ile ilgili değişmeyen somut yansımaları anlaşılmaya çalışılmıştır. Araştırmada veriler fenomenolojik bilgi sosyolojisi bağlamında bir değerlendirmeye tabi tutulmuştur. Ebû Hanîfe ilk dönemlerden bugüne kişilerin sadece teolojik algılama biçimleri ile değil; yanı sıra sosyoekonomik, kültürel, siyasi ve ideolojik çevrelerinin çizdiği sınırlılıklar ile de kuşatılmış bir görüntü çizmiştir. Öte yandan ister Hanefî ekol içinden gelsin ister başka düşünce geleneği içinde olgunlaşmış olsun Ebû Hanîfe ile ilgili literatüre yansıyan yaklaşımların neredeyse tamamen makro-teolojik, tarih-üstü, tümelci ve nomotetik bir bakış açısı içinde şekillendiği kolaylıkla görülebilir. Din biliminin Türkiye serüveninde kat ettiği yüzyıllık tecrübe düşünüldüğü zaman bu çalışmaların kuramsal anlamda henüz kendisini yeni tartışmalara açma gibi bir çaba içine girmediği de söylenebilir. Araştırma kapsamında Ebû Hanîfe, telif eserlerden daha çok süreli yayınlar ve bir program dâhilinde yürütülmüş sempozyumlarda konu edilmiştir. Açıkça teolojik bir daralma ile karşı karşıya olduğu gözlemlenen literatür bugün daha çok bir doktrin tartışması ile ilerlemektedir. Buna göre daha az orandaki pratik tartışma sahalarının -Ebû Hanîfe’nin sosyolojik zeminini göz ardı ederek- İslam dünyasındaki ve küresel ölçekteki gelişmelere bir cevap verme saikıyla ortaya çıktığı anlaşılmaktadır. Ebû Hanîfe’ye hakkını teslim etme, disipliner popülizm, mezhebî absolütizm, romantikleştirme ve ideolojik metalaştırma bugünkü Ebû Hanife literatüründeki önemli anlamsal desenlerdir. Bütün bu anlamsal gerçekliğin temel kaygısı, toplumsal bünyede yaşanan kırılma ve travmalara karşı gelenekteki bilgi stoğundan hareketle bir düzen inşa etmektir. Fakat bu, Ebû Hanîfe’yi açıklama yaklaşımı kuramsal olarak birtakım sorunları da açığa çıkarmıştır. Neticede bu kuramsal bakış açısıyla Ebû Hanîfe genel olarak ilgili çalışmalarda tarihsel bir sorun haline getirilmiştir. Nihayet bu çalışmada Ebû Hanîfe literatürü için tarihselci, sosyal olaya özgülüğü öne çıkaran, idiografik bir perspektif teklif edilmiştir. Bu çerçevede makale, makro yaklaşımların aksine her olayın kendi gerçekliğinde anlaşılmasını merkezine alan fenomenolojik bilgi sosyolojisine dikkat çekmiştir.

This thesis aims to study the influence of Iranian Revolution in 1979 on Islamism in Turkey. In this study, it is argued that Iranian Revolution influenced Islamist intellectual life in Turkey and a new school, Iran-inspired Islam(ism), emerged in Turkey after 1979. It developed in 1980s and 1990s, and weakened in 2000s.

Din Eğitiminde Eleştirel Eğitim Teorisi tezi iki bölümden oluşmaktadır. Birinci bölüm; eleştirel eğitim teorisi, tarihsel süreç içerisindeki yeri, Frankfurt Okulu, Paulo Freire ile Ivan Illich başta olmak üzere eleştirel eğitim temsilcilerinin düşünceleri ve eleştirel eğitimin temel kabullerini içermektedir. Eleştirel eğitimin temel kabullerinde yer alan pozitivizm, mutlak bilgi karşıtlığı, sosyal adalet anlayışı, aydınlanma ve özgürleşme, faillik nosyonu, teori ve pratik gibi alanların temellendirilmesini içermektedir.İkinci bölüm eleştirel eğitimin din eğitimine yansımalarını içermektedir. Buna göre; din eğitimi ve öğretimi kavramları, din eğitimi biliminin amaçları, öğretim yöntemleri, eleştirel eğitim ve din eğitiminin ortak yönleri dikkate alınarak hazırlanmıştır. Eleştirel eğitimin temel kabullerinde bahsedilen kavramların din eğitimine yansımalarında mutlak bilgi ve hakikat arayışı, eleştirel zihniyet, özgürleşme, aydınlanma ve kendini gerçekleştirme kavramları ortaya çıkmıştır. Eleştiri ve imkân dili kavramlarıyla din eğitiminde eleştirel eğitim teorisinin pratik yönüne dikkat çekilmiştir.

Inspireis an electronic magazine, of which sixteen issues have appeared between Summer 2010 and Autumn 2016. Al-Qaeda in the Arabian Peninsula (AQAP) is the publisher. Three factors suggest it is more than an AQAP organ and a voice of the central al-Qaeda organization: strategic-level advice in many articles, demonstrated interest in global al-Qaeda actions, and the heavy use of propaganda by Osama bin Laden or Ayman al-Zawahiri. The purpose of this remarkable e-zine is toInspirebelievers to action, organization, and violence—specifically including terrorism—in order to defeat enemies and the state system while advancing Islamist governance throughout

In the late nineteenth and early twentieth centuries, a number of radical leftist ideas began circulating among various segments of the populations of eastern Mediterranean cities, especially Cairo and Alexandria. These ideas, which may be described as selective adaptations of socialist and anarchist principles, included calls for social justice, workers’ rights, mass secular education, and a general challenge to the existing social and political order at home and abroad. Such causes were almost never tackled independently or in isolation from larger issues. Rather, they were usually combined with more reformist and seemingly less radical demands, such as the establishment of