Explore the vast range of titles available.

This article(a) deals with a new discovered and unpublished sarcophagus found inside an old kingdom tomb at Saqqara, describing that sarcophagus and its decoration, translating the accompanied texts, commenting and comparing it with the other sarcophagi relating to the relevant period.

Nikaia Antik Kenti'nin günümüze kadar tespit edilebilmiş en büyük nekropol alanı olan İznik'in yaklaşık 1,5 km kuzeydoǧusundaki Hisardere / Bayırdibi mevkiinde açıǧa çıkarılan, son derece iyi korunagelmiş Roma Dönemi'ne ait lahitler, sadece bölgenin yerel üretim lahitleri konusunda bilgiler sunmakla kalmayıp, Küçük Asya Roma İmparatorluk Dönemi lahitleri konusuna tipolojik ve ikonografik açıdan yeni bilgiler de eklemektedir. Bu makalede söz konusu nekropol alanında, 2015 yılı sonlarında, İznik Müze Müdürlüǧü tarafından gerçekleştirilen kurtarma kazılarında keşfedilen Dokimeion üretimi bir sütünlu lahdin bilim dünyasına tanıtılması amaçlanmaktadır. Lahit, sandukasının üzerinde bulunan yüksek kabartma olarak işlenmiş betimlemeleri ile hem Dokimeion lahitleri üzerinde nadiren rastlanan kompozisyonlar sunmakta, hem de daha önceden korunma durumu nedeniyle yanlış yorumlanmış bir lahit üzerindeki kabartmanın da eksiksiz bir şekilde tamamlanmasına olanak saǧlamaktadır. Lahdin üzerinde in situ halde bulunan kırma çatı biçimli kapak ise Dokimeion üretimi sütunlu lahitlerinin standart tipine ait bilinen tek örneǧi oluşturmakta ve bu tipin sandukalarını örten kapaklar hakkında günümüze kadar kabul görmüş bazı yargıları da deǧiştirmektedir.

The sarcophagus considered in this article is located about 30 kms north of the Tarsus city center in Sakızçukuru which is at the district of Sıraköy where an ancient settlement has been discovered. There are many houses, workshops and olive - wine production equipments in this settlement. The necropolis is located to the north of the settlement where numerous sarcophagai were found. One of them has a special importance in terms of having busts with a stele on it. The subject of this study is this sarcophagus which has not been discussed in any study yet. Here the description, the typological and iconographical comparisons as well as workshop suggestions will be undertaken. Finally a dating will be proposed by considering the the busts and the form of the sarcophagus.

V. Murad, 1876 yılında üç ay süreyle padişahlık yapmış, ardından akli dengesinin yerinde olmadığı gerekçesiyle tahttan indirilmiştir. 1904 yılında hayatını kaybetmiş ve Cedid Havatin Türbesi’ne gömülmüştür. 1908’de, II. Meşrutiyet’in ilanından kısa süre sonra, V. Murad için bir türbe düzenlemesi yapılmasına karar verilmiştir. II. Abdülhamid iktidardayken gündeme gelen projenin uygulaması ertesi sene, V. Mehmed Reşad tahttayken tamamlanmıştır. Cedid Havatin Türbesi’nin güney doğu köşesi demir şebekelerle çevrilmiş ve V. Murad’ın sandukası buraya yerleştirilmiştir. Milli Mimari üslubu çerçevesinde değerlendirilebilecek olan tasarım, sandukanın etrafını çevreleyecek mermer korkuluklar ve onların üzerine yerleştirilecek demir şebekelerden meydana gelmektedir. Söz konusu proje Vedad (Tek) Bey tarafından hazırlanmış olup, kendisi üzerine yapılan yayınlarda yer almamaktadır. Makale kapsamında, V. Murad için yaptırılan türbe düzenlemesinin zamanlamasına dikkat çekilerek dönemin siyasi gelişmeleriyle olan ilişkisi kurulması amaçlanmıştır. Bununla beraber, sandukanın etrafındaki şebekeler süsleme özellikleri açısından incelenmiş, dönem örnekleriyle karşılaştırılmış ve Vedad Bey’in tasarım anlayışı içinde konumlandırılmaya çalışılmıştır.

Images of Medea were closely linked to sepulchral thoughts from the very beginning, but this meaning was, from time to time, carried by a different motif of her story. In the age of archaic and partly classical style it was the magic of rejuvenation that represented the thought of overcoming death. Obtaining the Golden Fleece as depicted on the late classical South Italian vases as well as on the stucco of early imperial Basilica Sotterranea can be interpreted as a motif of redemption. Imagery of infanticide and rising on a dragon-drawn carriage also appears on South–Italian vases. Just like with funerary objects, sepulchral thoughts cannot be denied in these cases, either, and Medea, holding her dead child depicted on a sculpture fragment from Tarentum is definitely part of a sepulchre. In the Roman imperial period a group of sarcophagi and provincial sepulchres represented Medea, the child-murderer. While several works have been dedicated to unravelling the meaning of the Medea sarcophagi, nearly none has examined the interpretation of the carvings that appeared in provincial art. This is what we have attempted to do while recognising the influence of Euripides’ work in the background, and identifying Medea as a figure embodying several meanings.

This thesis explores the meanings of those Roman sarcophagi which show the Indian triumph of Dionysus. This group, found from approximately the early Antonine to just after the Severan period, shows the same mythological characters in similar positions and surroundings. They --- together with other groups --- tend to be approached from a methodology which either explicitly anticipates homogeneity of meaning or tacitly implies it through the transferral of interpretations from one piece to another. This study attempts to reconsider such actions by exposing the different effects that individual sarcophagi draw. As a group, these sarcophagi cover a period of significant change in the funerary realm. Since the group straddles important divisions between public imagery and private expression, we can more readily anticipate the latter through knowledge of the former. While studies of the triumph as ritual have begun to recognise it as a rite in flux, to be understood in its various instantiations rather than as a trans-historical event, such an analytical shift has not been applied to sarcophagi. In explicitly moving away from the assumption that we can assert genre-level meanings, this thesis undertakes an assessment sensitised to the possibility of case-by-case variation in meaning. This approach is also recommended by the intensely personal nature of the function of the sarcophagi: as the final resting places of lost loved-ones. First, a survey of prior approaches is made. Next, the group is rigorously defined with a methodology designed not with an intent to imply ancient applicability, but rather to be explicit about the generation of a working set. Subsequently, the sarcophagi are decomposed into their constituent elements and analysed, before in the next chapter being reconstituted and their effect in collusion analysed. Finally, the group is studied as a whole and the reasons behind its development, modifications and decline explored.