Explore the vast range of titles available.

For over four centuries the principal source of Christian European knowledge of Islam stemmed from a project sponsored by Peter the Venerable, ninth abbot of Cluny, in 1142. This consisted of Latin translations of five Arabic works, including the first translation of the Koran in a western language. Known as the Toledan Collection, it was eventually printed in 1543 with an introduction by Martin Luther. The abbot also completed a handbook of Islam beliefs and a major analytical and polemical work, Liber contra sectam Saracenorum; annotated editions of these texts are included in this book. Originally published in 1964. The Princeton Legacy Library uses the latest print-on-demand technology to again make available previously out-of-print books from the distinguished backlist of Princeton University Press. These editions preserve the original texts of these important books while presenting them in durable paperback and hardcover editions. The goal of the Princeton Legacy Library is to vastly increase access to the rich scholarly heritage found in the thousands of books published by Princeton University Press since its founding in 1905.

The term rihlah, which means ‘commercial journey in summer and winter’ in Surah Quraysh, holds a special position in the vocabulary of the Qur’an. This term corresponds to a significant aspect of the real politics in the sīrah of Prophet Muhammad, particularly in seventh-century Mecca. Although rihlah, literally meaning road and journey, is used in the context of commerce, it is also in alignment with a group of similar words such as sabil, sirat, and ṭariq in the Qur’an. For instance, the words huda (guidance) and dalal (misguidance), which are key concepts in the Qur’an, are closely associated with the notion of the rihlah. This correlation will be explored in the article, shedding light on the sīrah of the Prophet. The close relationship between commerce and roads in the Qur’an constitutes a vast semantic field, which will be discussed from various perspectives. This discussion aims to elucidate how this relationship, briefly mentioned in Surah Quraysh, is reflected throughout the entirety of the Qur’an.

This study aims to analyze the life of the Prophet Muhammad through a Freudian analysis. Although Sigmund Freud’s study of Islam is considered inaccurate in portraying Islam as a simplified repetition of Judaism, his psychoanalytic approach is useful to study the historical development of the Prophet’s life and his early community. By closely reading Ibn Ishaq’s Sīrat Rasūl Allāh (The Biography of the Prophet) and related library sources, this study sheds a new light on the changes and transformations of Muhammad’s personality and responses to historical events. This approach differs from previous scholarship that relied more on chronological narration and transmission or spiritual-philosophical reflections. Through Freudian psychoanalysis that he employed in Moses and Monotheism, this study analyzes the development of Muhammad’s characters, approaches, and reactions to historical occurrences as recorded in Ibn Ishaq’s biography of the Prophet Muhammad. This study demonstrates that the driving force of the Prophet’s responses to historical realities is not the feeling of guilt as Freud suggests, but a traumatic experience that leads to a series of changing characters and reactions to different sociological, religious, and psychological contexts. This finding not only challenges the relevance of the Freudian approach in the study of Islam but also revisits traditional narratives of the Prophet Muhammad.

Ahmed b. Hanbel, vefatıyla neticelenen hastalıǧı esnasında oǧlu Abdullah'tan, şu hadisin el-Müsned'inden çıkartılmasını istemiştir: \"Allah RasÛlü 'Ümmetimi Kureyş'ten şu grup helâk edecek buyurunca oradakiler '(bu durumda) bize neyi emredersin?' diye sordular. O da 'İnsanlar onlardan uzak durup ayrılsalar!' cevabını verdi\". Ahmed b. Hanbel bu hadisin, diǧer rivayetlerle çeliştiǧini düşünmektedir. Oǧlu Abdullah'a göre bu hadisin çeliştiǧi rivayetler, Hz. Peygamber'in idarecilere itaat etmeyi ve onlardan kaynaklanan yanlışlara karşı sabırlı olmayı emrettiǧi haberlerdir. Ahmed b. Hanbel'in tavrı ve bunun sebebi esasen açık ve net gibi görünmektedir. Buna raǧmen daha sonra gelen ilim adamları, onun bu tavrı ile ilgili farklı deǧerlendirmeler yapmışlardır. Bu deǧerlendirmelerden birine göre İmam'ın tavrı, kendi açıklamasında da dikkat çektiǧi üzere hadisin şaz olması yani halkın idarecilerle ilişkilerini düzenleyen diǧer rivayetlerle çelişmesidir. Bu bakış açısı, İmam'ın açıklamasıyla uyum içinde olmasına ilaveten aynı hadisin Buharî ve Müslim gibi meşhur muhaddisler tarafından nakledilmesi açısından da önemlidir. Zira bu yorumun ulaştıǧı sonuca göre Buharî ve Müslim'in sadece sahih olan hadisler ihtiva ettikleri iddiasıyla takdim ettiǧi el-Câmi'u's-sahîh isimli eserlerinde, bu şarta uymayan rivayetler de bulunabilmektedir. Bununla birlikte söz konusu hadisin hem sened hem de metni üzerinde yapılan incelemeler şaz iddiasının doǧru olamayacaǧını göstermektedir. Nitekim hadisi nakleden dört ravinin tamamı, içinde Ahmed b. Hanbel'in de bulunduǧu münekkitler tarafından güvenilir bulunmuştur. Nitekim İmam, el-Müsned'inde bu ravilerin çok miktarda hadisine yer vermektedir. Hadisin metin açısından da şaz olmadıǧını söylemek mümkündür. Zira metnin birinci cümlesi olan \"Ümmetimin helâki Kureyş'in elinden olacak\" şeklindeki tespiti, farklı onlarca hadiste görebilmek mümkündür. Bu hadislerden pek çoǧu el-Müsned'de bizzat Ahmed b. Hanbel tarafından da nakledilmiştir. Şaz addedilen kısmın \"İnsanlar onlardan uzak dursalar\" şeklindeki ikinci cümle olması da pek muhtemel görünmemektedir. Zira zalim idarecilere karşı bundan çok daha şiddetli tepkileri emreden hadislerden onlarcası yine bizzat Ahmed b. Hanbel tarafından nakledilmiş durumdadır. Ahmed b. Hanbel'in, bu hadisi kitabından çıkarmak istemesinin sebebi baǧlamında ortaya atılan ikinci iddiaya göre İmam, dönemin yönetimiyle iyi geçinmek amacıyla böyle bir talepte bulunmuştur. Zira bu dönemde Abbasî iktidarı, hadisçileri büyük bir sıkıntıya sokan Mihne sürecine son vermiş, ulemaya karşı yumuşama politikası gütmeye başlamıştır. Ahmed b. Hanbel de yönetimin bu uzlaşma arzusuna olumlu cevap vermiş ve bu çerçevede idareciye karşı sergilenecek sert tutuma işaret eden hadisleri kitabından çıkarmak istemiştir. Fakat bu iddia da yaşadıǧı dönemde iktidara karşı takındıǧı tavır sayesinde toplum önderi haline gelmiş Ahmed b. Hanbel gibi bir şahsiyetle uyuşmaz. Zira o idareci ve toplum arasındaki ilişkilerin keyfiyeti ve sıhhati konusunda gerek tavsiyeleri gerekse fiilî tatbikatı ile örnek ve simge haline gelmiştir. Hayatını Hz. Peygamber'in mirası olan hadisleri nakletmeye ve doǧru anlaşılmasına hasreden böyle bir şahsiyetin, sırf iktidarla iyi geçinmek adına, sened ve metin itibariyle usÛl problemi olmayan rivayetleri el-Müsned'den çıkartılması emrini vermesi çok da doǧru görünmemektedir. Bu konuda yapılan üçüncü yoruma göre Ahmed b. Hanbel'in bu hadise yönelik tavrı, manasının istismara müsait olmasıdır. Nitekim İmam'ın bizzat kendisi, ehl-i bid'attan bazılarının bu hadisi delil getirip iktidara karşı toplumda ayrımcılık yaratacak davranışlara yöneldiǧini söylemiştir. Elimizde bu son yorumu güçlendiren başka veriler de vardır. Nitekim o aynı tavrı, iktidara karşı silahlı mücadeleyi emreden başka hadisler hakkında da göstermiş; bunların kitabından çıkartılmasını istemiştir. Bu tavrından anlaşıldıǧına göre Ahmed b. Hanbel, zalim idareciye karşı, toplumda kargaşa ve fesada sebep olacak fiilî ve silahlı mücadeleye kalkışılmasını istememektedir. Öyleyse denilebilir ki İmam'ın söz konusu hadisle ilgili tavrı, hadisin özellikle \"insanların böyle idarecilerden uzak durması\" yönündeki ikinci cümle ile ilgilidir. Zira İmam'ın yaşadıǧı dönemde Mutezile ve Haricîler gibi bazı gruplar böyle hadisleri delil getirerek toplumda tefrikaya sebebiyet vermişlerdir. Bunu bilen ve bizzat gören İmam, böyle grupların toplumsal birlik karşıtı amaçlarına alet edilebilir düşüncesiyle idarecilere karşı \"uzak durmaya çalışmak\" gibi basit gibi görünen tepkilere yer veren hadislerin bile kitabından çıkarılmasını istemiştir. Sonuç olarak ifade etmek gerekirse onun bu hadis hakkındaki \"diǧer rivayetlerle çelişiyor\" şeklindeki tavrını, \"Müsned'imde oluşturmaya çalıştıǧım ideal idareci-toplum ilişkisi ile çelişiyor\" şeklinde anlamak gerekecektir.

There are many biographies of the Prophet, and they tend to fall into three categories: pious works that emphasize the virtues of the early Islamic community, general works for non-Muslim or non-specialist readers, and source-critical works that grapple with historiographical problems inherent in early Islamic history. InThe Generalship of Muhammad, Russ Rodgers charts a new path by merging original sources with the latest in military theory to examine Muhammad's military strengths and weaknesses. Incorporating military, political, and economic analyses, Rodgers focuses on Muhammad's use of insurgency warfare in seventh-century Arabia to gain control of key cities such as Medina. Seeking to understand the operational aspects of these world-changing battles, he provides battlefield maps and explores the supply and logistic problems that would have plagued any military leader at the time. Rodgers explains how Muhammad organized his forces and gradually built his movement against sporadic resistance from his foes. He draws from the hadith literature to shed new light on the nature of the campaigns. He examines the Prophet's intelligence network and the employment of what would today be called special operations forces. And he considers the possibility that Muhammad received outside support to build and maintain his movement as a means to interdict trade routes between the Byzantine Empire and the Sasanid Persians.

In 16 concise chapters on key topics, this work provides a rich, authoritative, and up-to-date introduction to Islamic political thought from the birth of Islam to today, presenting essential background and context for understanding contemporary politics in the Islamic world and beyond.

In 1926, Ṭāhā Ḥusayn published Fī al-shi'r al-jāhilī, a book in which he analyzed the language and style of pre-Islamic poetry, and argued that some poems were written in the Islamic period. A few passages in the work questioning the historicity of the Qur'ān infuriated the religious establishment in Egypt. Accused of blasphemy and threatened to lose his professorship at the Egyptian University, Ḥusayn was summoned before a court that charged and convicted him of apostasy and banned his book from circulation. A year later, he published a presumably softened version of the book under a different title, Fī al-adab al-jāhilī, and the clamor subsided. To date, intellectual historians of Egypt understand the second book as an attempt to appease the 'ulamā', and as part of a shift from western-inspired to Islamic-oriented scholarship that occurred among Egyptian intellectuals during the late 1920's. This article revisits Ḥusayn's two books, and shows that Fī al-adab al-jāhilī was not a milder and slightly-amended version of the first book. Rather, it served as a platform for Ḥusayn to reassert his message and get back at his rivals. Placed in the context of his scholarship at large, this article argues that Ḥusayn remained a passionate advocate of western liberal ideas throughout his career.